ព្រះនារាយណ៍

មានលក្ខណៈដូចជាច្រត់ដៃកំពុងតែផ្ឌុំ ហើយហុំព័ទ្ធដោយមនុស្សជាច្រើនកំពុងតែចោមរោមមើលជំវិញ រូបដិមាមួយដែលគេសរសេរដាក់ផ្លាកពណ៌សនៅជិតនោះថាជាព្រះនារាយណ៍ផ្ទុំ ត្រូវបានគេដាក់លើប្រអប់ធំមួយពណ៌ឈាមជ្រូកមានរាងចតុកោណកែងកម្ពស់ប្រមាណកន្លះម៉ែត។

ព្រះនារាយណ៍
រូបភាពដោយ៖ Sokry

មើលទៅហាក់មិនស្គាល់ថាជានារាយណ៍ និងមិនមានរូបពេញលេញផងនោះ បដិមាមួយនេះមានត្រឹមតែពីក្បាលរហូតដល់ទ្រូងតែប៉ុណ្ណោះ។ រូបនេះមានដៃពីរអមជាមួយនឹងកងដៃក៏ពិតមែនតែនៅស្របខាងគ្នា មួយមានលក្ខណៈជាច្រត់ក្បាលពេលកំពុងតែផ្ទុំ រីឯមួយទៀតមានលក្ខណៈជាដៃនារីអប្សារាកំពុងតែរាំ។

រូបបដិមាមួយនេះមានរាងធំបន្តិចបើធៀបនឹងរូបបដិមាធម្មតាទូទៅ បដិមានេះមានលក្ខណៈប្រហោងខាងក្នុង ហើយដែលមានបង្គោលចំរឹងដែកធំល្មមមួយអាចនឹងទ្របដិមានេះកុំឲ្យដួលបាន។

ព្រះនារាយណ៍ ឬ ត្រូវបានគេស្គាលថាជាព្រះវិស្ណុនោះ ជាអទិទេពអាទីទេពមួយដែលេជួយថែរក្សាលោកឲ្យគង់វង្សសុខសាន្ត និងមានរបៀបរៀបរយ។ ព្រះនារាយណ៍ ឬ វិស្ណុនេះ អាចបែងភាគជាអាវតាចុះមកឋាមនុស្សលោក ដើម្បីផ្ចាញ់បង្ក្រាបសភាវៈអាក្រក់ដែលតែងតែបំផ្លាញសេចក្កីសុខមនុស្សលោក។ ព្រះនារាយណ៍ ឬ វិស្ណុនេះមានលក្ខណៈពិសេសមួយចំនួ​នដែលធ្លាប់ត្រូវបានដឹងថាមានមុខតែមួយ ពាក់មួករាងមូល សម្លៀកបំពាក់ពណ៌លឿង ហើយមានសត្វគ្រុឌជាយានជំនិះនោះ ជួនមានដៃ២ ឬ៤ ឬ៨ ចាប់តាំងពី ស.វ.ទី៨ មក។

យោងតាមគេហទំព័រមួយដែលមានឈ្មោះថា សាសនានិងអក្សរសិល្ប៍ខ្មែរ សរសេរស្រង់ចេញពីប្រតិប័ត្រកម្ពុជសុរិយា, លេខ៤, ឆ្នាំ ២០០០ រៀបរាប់ថា ព្រះនារាយណ៍គឺជាព្រះអាទិទេពថ្នាក់ទីពីរ ក្នុងចំណោមអាទិទេពធំៗទាំងបីព្រះអង្គ ជាតំណាងនៃសត្វគុណ គឺមេត្តាធម៌ និងសេចក្តីល្អ ឬអំពើល្អ ដែលបង្ហាញចេញមកជាអនុភាពនៃការថែរក្សា ការពារជាស្វយម្ភព [គឺការកើតមានឡើងដោយឯងៗ] និងជាវិញ្ញាណដែលតែងតែចូលជ្រួតជ្រាប សាយភាយគ្រប់ទីទាំងអស់។ គឺក្នុងន័យនេះ អ្នកធ្វើសក្ការៈចំពោះព្រះអង្គ គេតែងភ្ជាប់ព្រះអង្គទៅនឹងសារធាតុនៃទឹក ដែលសាយគ្រប់ទិសទីទាំងអស់ មុនពេលការកើតឡើងនៃលោកនេះឡើង។

“ជនទាំងឡាយ ដែលគោរពព្រះវិស្ណុ តែងតែទទួលស្គាល់ថា ព្រះអង្គគឺបុគ្គលដ៏ឧត្តុង្គឧត្តម ខ្ពង់ខ្ពស់បំផុត ព្រោះគេជឿថា អ្វីៗទាំងអស់សុទ្ធតែកើតមកពីព្រះអង្គ។”

ប្រភពដដែលនោះបានកត់ចំណាំថា​ វិចិតិត្រករនាសម័យដើមបានឆ្លាក់រូបអាទីទេព ឬរូបចំលាក់ផ្សេងៗទៀតនៅតាមជញ្ជាំង រឺ​ លើក្បាច់ផ្តែរប្រាសាទផ្សេងៗ គឺជាការបង្ហាញពិអរីយធម៌ និងភាពរុងរឿង នាសម័យនោះ ក៏ដូចជាបន្សល់ទុកជាមរត៌កសម្រាប់អ្នកជំនាន់ក្រោយ។

បើតាមការរៀបរាប់ក្នុងឧបករណ៍ផ្ទុកសំឡេងដែលត្រូវបានជួលឲ្យអ្នកទស្សនាស្តាប់ក្នុងសារមន្ទរេជាតិបានរៀបរាប់ឲ្យដឹងថា បដិមាមួយនេះជាព្រះនារាយណ៍ផ្ទុំលើពស់អានន្តធ្វើពិសំរិទ្ធ មានទំហំ ១២,២ ស.ម​និង​ ២២,២ ស.ម ហើយមានប្រភពមកពីប្រាសាទមេបុណ្យខាងលិចក្នុងឧទ្យានអង្គរ ខេត្តសៀមរាម។​ បដិមានេះត្រូវបានគេរកឃើញក្នុងឆ្នាំ១៩៣៦ ប៉ុន្តែរហូតមកដល់ឆ្នាំ​១៩៥០ ទើបរូបចំលាក់សំរិទ្ធដ៏ធំនេះ ត្រូវបានគេយកមករក្សាទុក និងចុះក្នុងបញ្ជីសមាច័យរបស់សារៈមន្ទីជាតិកម្ពុជា។

អ្នកជំនាញខាងសិល្ប៍ខ្មែរបានសិក្សាលើរូបនេះហើយអះអាងថា ជាស្នាដៃស្ថិក្នុងរចនាបថបាភួននៅពាក់កណ្តាលទី២នៃស.វ.ទី១១ នៃគ.ស.ក្នុងសម័យអង្គរក្នុងរជ្ជកាលព្រោះបានឧទ័យយ៉ាទិត្យរម្ម័នទី២។

ព្រះបដិមាសំរិទ្ធដ៏នេះ ជាសំស្រ្កិត ហៅថា វិស្ណុអានន្តសាយិនគឺជា “បដិមាដ៏ធំជាងគេ”​ ដែលមិនធ្លាប់មាននៅកម្ពុជា និងជា ”បដិមាសំរិទ្ធដ៏ធំជាងគេនៅអាស៊ីអាគ្នេយ៍”។ បដិមារូបនេះដើមឡើយមានប្រវែងប្រមាណយ៉ាងតិច ៦ម៉ែត្រ ហើយក៏ជាបដិមាធំជាងគេនៅសម៏យនោះ ក្នុងចំណោមបដិមាសំរិទ្ធនៅអាស៊ីអាគ្នេយ៍មានទំហំធំដូចនេះ។ ដំបូងគេសិតបដិមានេះជាកំណាត់ៗ រួចហើយទើបផ្គុំចូលគ្នា។

កាលដើមឡើយបដិមារូបនេះត្រូវបានគេបញ្ចុះលោហៈមានតម្លៃ នឹងត្បូងលើចិញ្ចើម ភ្នែក និងពុកមាត់។ រូបនេះបង្ហាញព្រះផ្ទុំលើព្រអានន្តមិនចេះមរណៈ ហើយដែលអណ្តែតលើផ្ទៃសមុទ្រគ្មានកោះគ្មានត្រើយ។

បើរូបនេះមានលក្ខណៈពេញលេញវិញយើងនឹងឃើញនាងលក្ស្មីទេពធីតាតំណាងទ្រព្យសម្បត្តិ ដែលជាមហេសីរបស់ព្រះអង្គ [ព្រះនារាយណ៍] ច្របាច់ព្រះបាទារបស់ព្រះអង្គ ហើយមានផ្កាឈូកមួយទងផុសចេញពិផ្ចិតព្រះអង្គ និងគ្មានព្រះព្រហ្មគង់ពិលើដើម្បីបង្កើតកាលថ្មីមួយទៀត៕